τέλος;

Όχι, τίποτε δεν τελειώνει. Πάντα υπάρχει χώρος για αλλαγές και βελτιώσεις. Αλλά χρωστώ τούτη την ανάρτηση στον φίλο μου τον Κώστα Πατίνιο που με "απείλησε" να κάνει δική του ανάρτηση στο blog του αν την καθυστερούσα κι άλλο! Η αλήθεια είναι ότι απομακρύνθηκα λίγο από τον κόσμο των blogs κυρίως λόγω του αλμυρά μας. Έκλεισα τα άλλα μου blogs γιατί είμαι σε κατάσταση ειρήνης με μένα και τους γύρω μου και θέλω να ασχολούμαι με πράγματα που ενώνουν τους ανθρώπους. 

Κράτησα τούτο το blog για να μπορώ να αναρτώ σκέψεις σχετικές με το χώμα, τον ήλιο, τον αέρα, τα δέντρα και άλλα συναφή.

Στην ειρήνη τα παιδιά και οι μεγάλοι σκαρφαλώνουν στα δέντρα με τις γάτες τους και χαίρονται. Είτε γιατί είναι όμορφος ο κόσμος, είτε γιατί έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

τώρα έχει και παράθυρο...στην επόμενη ανάρτηση :)

πόρτα δικής μου έμπνευσης και πόρτα μικρή για τις γάτες, έμπνευση της κόρης

εδώ όλα επιτρέπονται, ακόμα και οι νερομπογιές!

το καλοκαίρι μάς έβρισκε η νύχτα εκεί πάνω.

κοντά

 Εκκρεμούν:

- Βίδωμα στέγης και στεγανοποίηση.

- Πόρτα, παράθυρο.

- Μικροί τοίχοι εσωτερικοί, φτιάξιμο και βάψιμο.

- Να γίνει ο χώρος κάτω από δέντρο ασφαλής για παιδιά και μεγάλους.

- Σπιτάκι για γάτες στη βεράντα.

- Διακόσμηση.

πώς #4

Η κατασκευή πλησιάζει προς το τέλος της. Οι σκέψεις πολλές... Οι ανασφάλειες όπως πάντα ακόμα πιο πολλές: Θα τους αρέσει; Θα έρχονται να παίζουν ή μόλις περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός θα το παραμελήσουν; Είναι αντικειμενικά ωραίο ή είναι μόνο το δικό μου γούστο;

Επειδή τα ξύλα που χρησιμοποίησα είναι παλιά και στραβά το σπιτάκι έχει μια εμφάνιση στυλ δωμάτιο του Van Gogh. Μου αρέσει!

Δεν είναι μόνο η κατασκευή που πρέπει να τελειώσει. Θέλω να πάρουμε και μια κουζινούλα από την ΙΚΕΑ και ίσως και ένα υπερυψωμένο παιδικό κρεββάτι, γλάστρες, κουρτίνα, κάδρα. Να μυρίσει σπίτι...

Θέλω να είναι ολοκληρωμένο μέχρι το τέλος της εβδομάδας και φοβούμαι ότι δεν θα προλάβω. Πατίνιο και Εράνισμας ελάτε κοντά!!!

η μεγάλη κόρη αποδείχθηκε ακούραστη βοηθός

αρέσκει μου ο τρόπος που ο κορμός ξεπηδά μέσα από τα ξύλα σαν συντριβάνι

ο τόπος μας: ρότσοι, παττίσιες, σιταροπούλλες, ελιές, μοσφυλιές, πεύκα, μαζιά, θρουμπιά...

το κίτρινο παράθυρο το λατρεύω. έννεν πολλά καλή ιδέα;

επικό! δεν χορτάννω να το θωρώ... πόρωση!

πώς #3

Δουλεύοντας μέχρι αργά, κάποιες φορές ως τες 2 π.μ. κατάφερα να τελειώσω την βάση του δεντρόσπιτου.

καλό ε;

Έπρεπε να σκάψω στο χώμα, να τοποθετήσω και να αλφαδιάσω μπετονένιες βάσεις (λίνιες), να βιδώσω πάνω μεταλλικές βάσεις για τους στύλους. Μετά να τοποθετήσω και να αλφαδιάσω τους στύλους (αναγκάστηκα να ξοδέψω 55 ευρώ για άλλους 4 στύλους ελλείψει κατάλληλων από τα σκουπίδια μου) να είναι τέλεια κάθετοι στη γη. Και όλα αυτά ήταν καινούργια για μένα, δεν είχα κατασκευάσει τίποτε παρόμοιο προηγουμένως και ήμουν μόνος. Το διαδίκτυο βέβαια είναι το αριστερό μου χέρι, όλες οι απαντήσεις είναι εκεί.

τούτες οι λίνιες εν ασήκωτες, ευτυχώς που θκιαβάζαμεν στο σχολείο

Μόλις κοιμηθούν τα παιδιά, μερικές φορές και νωρίτερα, βγαίνω έξω κι αρχίζω δουλειά. Φως μού δίνουν τα φώτα του νυχτερινού ποδηλάτη.

Τότε ξεχνώ νερό, φαΐ και κούραση της ημέρας...

...έχω ένα σκοπό.

ατς λεπτομέρεια!

Τώρα πρέπει να βάλω τα ξύλα του πατώματος. Κουβάλησα κι άλλα ξύλα αλλά πρέπει να αφαιρέσω τα καρφιά, να τα τρίψω και να τα περάσω προστατευτικό υγρό. Το τίμημα του να χρησιμοποιήσω παλιά ξύλα αλλά αξίζει τον κόπο.

Η μεγάλη κόρη θέλει να βοηθήσει, θα βιδώσει πάτωμα σύντομα. Η μικρή ανέβηκε πάνω και δεν ήθελε να την κρατάω: μόνη μου μόνη μου!!!

περιμένουν βίδωμα, τα έβαλα για να κάμουμε χαρά!

- παπά να μας κάμεις ένα μονοπατούι, να κατεβαίνουμε να τρώμε τομάτες και αγγουράκια! - να σας κάμω!

Με βασανίζει επίσης το σχέδιο του σπιτιού. Να φτιάξω κάτι απλό ή να δοκιμάσω κάτι extreme - μοντέρνο;

το μολυβάκι είναι ευγενική χορηγία της ΙΚΕΑ που μας αγαπά πολύ

Τι νομίζετε; 

πώς #2

Πώς φτιάχνεται ένα δεντρόσπιτο;

Δεν υπάρχει μια απάντηση. 

Ή μάλλον υπάρχει:

εξαρτάται...

Από το δέντρο, το κονδύλι, την φαντασία, τον χρόνο, την διάθεση, το κίνητρο και άλλα ακόμα.

Όλα στη ζωή μας εξαρτώνται από κάτι άλλο, όλα είναι αλληλένδετα και όλα είναι ξεχωριστά.

πώς #1

Η πρώτη σκέψη ήταν από πού να αγοράσω τα ξύλα. Υπολόγισα τι χρειαζόμουν και βγήκα στη γύρα για την αγορά τους. Έμαθα με τον κακό τρόπο πως η ξυλεία κοστίζει. Με πρόχειρους υπολογισμούς θα έπρεπε να ξοδέψω 800 ευρώ μόνο για τα ξύλα. Δύσκολο.

Εναλλακτικές λύσεις να κάτσω στ' αυγά μου ή να ψάξω για παλιά. 

Για μερικούς μήνες το άφησα μέχρι που ήρθε αυτό και με βρήκε.

Ιστορία πρώτη:

Σε μια παλιά ενορία της Λευκωσίας δύο άνθρωποι που ενδιαφέρονται για το κοινό καλό, εγκατέστησαν με την συναίνεση του ιερέα, σε περίβολο εκκλησίας, ένα υπέροχο ξύλινο παιχνίδι για να παίζουν τα παιδιά. Όταν ο ιερέας αυτός γέρασε και δεν μπορούσε να ασκεί τα καθήκοντά του αντικαταστάθηκε από νέο σε ηλικία ιερέα με διαφορετική αντίληψη για το τι είναι ο περίβολος της εκκλησίας. Ζήτησε από έναν εργάτη να ξηλώσει το παιχνίδι. Αυτός το ξήλωσε με τον τρόπο του, βάναυσα. Πήρε μια μηχανή και το έκανε κομμάτια. Κρίμα γιατί ήταν συναρμολογημένο με βίδες και θα μπορούσε να πάει δωρεά σε κάποιο νηπιαγωγείο αν ξηλωνόταν σωστά. Αυτά τα ξύλα κατέληξαν σε μένα. Κάποια είναι γερά και θα τα χρησιμοποιήσω. Όσα πιο πολλά μπορώ για να τιμήσω τα χαμένα γέλια και τις χαρές που δεν θα γίνουν. Η σκάλα είναι έτοιμη από εκεί, καλό σημάδι.

Ιστορία δεύτερη:

Μια φάρμα αγελάδων κοντινού μου προσώπου έξω από το χωριό εκσυγχρονίστηκε. Ξηλώθηκαν οι περιφράξεις, οι σκεπές κλπ. Αυτά τα ξύλα έχουν σκατά αγελάδων κολλημένα πάνω. Δεν είναι πρόβλημα. Τα πήρα και αυτά. Τα σκατά είναι οργανική ύλη. Τα ξύνεις, πέφτουν στο έδαφος, τα χρησιμοποιούν τα φυτά ως τροφή, τρώμε τα φυτά, παίρνουμε ενέργεια και φτιάχνουμε τις ζωές μας (και δεντρόσπιτα).

Τελικά καλύτερα που αντί να αγοράσω καινούργια ξύλα χρησιμοποιώ-ανακυκλώνω παλιά. Και οικονομικά και οικολογικά και έχουν πολύ καλύτερη εμφάνιση από τα καινούργια.

Αυτά τα ξύλα τα τρίβω με γυαλόχαρτο και τα περνώ με συντηρητικό ξύλου για εξωτερικό χώρο. Θα διαρκέσουν με την απαραίτητη φροντίδα, τουλάχιστον μια ανθρώπινη ζωή.

Λες αυτό το δεντρόσπιτο να το σκαρφαλώσουν και τα παιδιά των παιδιών μας; Κάτσε να γίνει πρώτα... μην βιάζεσαι.

γιατί

Μην ανησυχείτε, οι γονείς. Δεν είναι επειδή είμαι καλύτερος γονιός από εσάς. Ξεκίνησε βέβαια ως απαίτηση της κόρης αλλά είναι και δική μου ανάγκη. 

Τα δεντρόσπιτα έχουν μια μαγεία. Όσοι σκαρφαλώνουν σε δέντρα το ξέρουν. Θέλω να μπορούμε να είμαστε μέσα μια βροχερή μέρα και ν' ακούμε και να βλέπουμε τη βροχή. Θέλω τη δροσιά του δέντρου το καλοκαίρι.

Στόχος είναι να τοποθετηθεί και κρεββάτι για διανυκτερεύσεις, από αυτά τα πάνω-κάτω. Βιβλία, μπαούλα, κάδρα, γλάστρες, χρωματιστά μολύβια, γάτες, πουλιά, χαρές.

Λέμε "ο πατέρας μου όταν ήμασταν μικροί μάς έκανε αυτό κι εκείνο". Τις αναμνήσεις εκείνες τις κουβαλούμε μια ζωή. Τώρα εμείς δημιουργούμε τις αναμνήσεις των παιδιών μας. Παιχνίδια με τον χρόνο.

Οι στόχοι που ορίζουμε για μας, μας κρατούν ζωντανούς. Θέλεις κίνητρο να σηκωθείς από καναπέ ή υπολογιστή αφού κοιμηθούν τα μικρά και να κόβεις ξύλα μέχρι μετά τα μεσάνυχτα. Θέλω τέτοια κίνητρα, η ζωή τρέχει.

Η χαρά της δημιουργίας.

Η αγάπη. 

Η ανάγκη για χαμόγελα και αγκαλιές.

Να γιατί.

τι

Το 1995 σε μια έκθεση φιδιών στη Λεμεσό, εκεί κοντά στο παλιό λιμάνι μια καθημερινή απόγευμα, στο χώρο μόνο εγώ και μια παρέα Πακιστανών. Ο ιδιοκτήτης έβγαλε μια κόμπρα έξω και την άφησε να τριγυρίζει ελεύθερα. Όταν αυτή έκανε να μας πλησιάσει αυτός την εμπόδιζε κι αυτή σφύριζε σαν δαιμονισμένη. Την έβαλε πίσω στη γυάλα της. Ένας Πακιστανός τον ρώτησε πώς τα κατάφερνε να φροντίζει όλα αυτά τα φίδια χωρίς να φοβάται. Αυτός τους είπε "when a man stands on his two feet, he can do anything". Εκείνη τη στιγμή ακούστηκε σαν η τελειότερη απάντηση.

Κάμποσα χρόνια μετά έμαθα από την αδελφή μου που είναι νοσηλεύτρια ότι αυτός νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική μετά από δάγκωμα βασιλικής κόμπρας. Όταν ξεπέρασε τον κίνδυνο και τον ρωτούσαν τι θα έκανε μετά το εξιτήριο, αυτός απαντούσε "ό,τι έκανα και πριν".

Πιο μετά έμαθα ότι δεν χρειάζεται κάποιος να στέκει στα δυο του πόδια για να κάνει αυτό που θέλει. Ο φίλος μου ο Άντρος Προκοπίου, τετραπληγικός το απέδειξε πολλές φορές. Αν ζούσε σήμερα θα έπαιρνε την πένα του και θα χτυπούσε τα πλήκτρα ή θα χρησιμοποιούσε ένα voice to text πρόγραμμα για να σχολιάσει.

Αν θέλεις να πετύχεις κάτι τότε θα βρεις και τον τρόπο να το κάνεις. Είναι της μόδας να βρίζουμε τον παρεξηγημένο Paulo Coelho για την γνωστή ρήση του αλχημιστή του. Η ουσία είναι να θέλουμε κάτι που να μπορεί να γίνει και να μπορούμε να το κάνουμε. Δεν χρειάζεται να συνωμοτήσει το σύμπαν. Αν κάτι δεν γίνεται ή δεν μπορούμε να το κάνουμε, δεν θα γίνει ή δεν θα γίνει από εμάς!

Εγώ θέλω να φτιάξω ένα δεντρόσπιτο.

Μπορεί να γίνει.

Μπορώ να το κάνω.

Τούτο το νέο ιστολόγιο, μακρυά από το ύφος του αστροναύτη και του νυχτερινού ποδηλάτη, κάπου ανάμεσα σε κενό και χώμα, πολύ πιο κοντά στο δεύτερο, έχει σκοπό να καταγράψει την πορεία της κατασκευής και τις σκέψεις που θα την συνοδέψουν.

Το διαδίκτυο είναι γεμάτο με παρόμοιες καταγραφές, κυρίως αμερικάνικες. Δεντρόσπιτα σε τεράστιες λεύκες, πλάτανους και άλλα δέντρα. Είμαι σίγουρος ότι αναγνωρίζετε το δέντρο πάνω στο οποίο θα φτιάξω το δικό μας. Ελπίζω να σας εμπνεύσω γιατί έχει πολλά παιδιά που ονειρεύονται το δικό τους δεντρόσπιτο. Η επόμενη ανάρτηση θα έχει σχέση με το γιατί.