Πριν λίγες μέρες κατάφερα να τερματίσω τον πρώτο μου μαραθώνιο. Εσκέφτουμουν ότι θα ήταν καλά να έγραφα κάτι αλλά έχω τα συγχισμένα. Μακάρι να τα είχα ιδανικά στο νου μου τζαι θα έγραφα πολλά.
Μακάρι να πίστευκα πως εν σπουδαίο πράμα να κάμεις έναν μαραθώνιο.
Εν είναι.
Ακολουθείς ένα πρόγραμμα προπόνησης για μερικούς μήνες, προσέχεις λλίον την διατροφή σου, κοιμάσαι νωρίς, ξυπνάς νωρίς τζαι πάεις τζαι τρέχεις. Ούλλοι μπορούν να το κάμουν. Σχεδόν σε οποιανδήποτε ηλικία, άμα δείτε θα εκπλαγείτε.
Μακάρι να επίστευκα ότι εν σπουδαίο πράμα να τρέξεις που τον Μαραθώνα στην Αθήνα όπως υποτίθεται έτρεξεν ο Φειδιππίδης.
Εν είναι.
Η διαδρομή εν είναι ιδιαίτερα όμορφη, τρέχεις πάνω σε άσφαλτο τζαι γυρόν σου κακόγουστα κτίρια τζαι καταστήματα, γκαράζ, ξέρετε πώς είναι η Αθήνα.
Μακάρι να επίστευκα ότι εν σπουδαίο πράμα να τερματίζεις στο Καλλιμάρμαρο όπου έγιναν οι πρώτοι Ολυμπιακοί αγώνες το 1896.
Εν είναι.
Εν ένα στάδιο τζαι τα στάδια εν για τους αθλητές, εγώ ξέρω ότι εν είμαι. Τούτα εν μάρκετινγκ των διοργανωτών που είχαν μάλιστα σλόγκαν "Μαραθώνιος Αθήνας. Ο αυθεντικός".
Είδα όμως κάτι που με συγκίνησε, με προβλημάτισε, πιστεύκω εν σπουδαίο τζαι νομίζω αξίζει να το γράψω. Σε ούλλο το μήκος της διαδρομής είχεν πολλύ κόσμο που αφιέρωσε πολλές ώρες για να δει τους αθλητές τζι εμάς. Είχεν ανθρώπους αγνούς, που ενώ εξέραν ότι εμείς ετρέχαμε για τον εαυτό μας, μας έδιναν δύναμη να πετύχουμε τον ιδιοτελή μας σκοπό. "Μπράβο σας, μην σταματάτε, φάγατε το μισό, λίγο έμεινε, δύναμη λεβέντες, είστε ήρωες" και πολλά παρόμοια άκουγες συνέχεια μαζί με χειροκροτήματα. Παιδάκια που άπλωναν τα χέρια για ένα χτύπημα και με τα χαμόγελά τους έκαμαν τα πόθκια μας σαν να είχαν φτερά. Κάποιες γριές στην άκρη του δρόμου στον Μαραθώνα εμοίραζαν κλωνάρια ελιάς στους δρομείς.
Τούτον ήταν κάτι σπουδαίο.
Προσπαθούσα να φανταστώ στον τόπο μου να συμβαίνει το ίδιο τζαι εν τα κατάφερνα. Είμαστεν ζηλιάρηδες, ατομικιστές, εγωιστές. Εκτός αν είναι η ομάδα μας, για να 'χουμεν να λαλούμεν μετά "εδέραμεν τους".
Τελειώνω με ένα ποίημα του φίλου του Κώστα Πατίνιου που το νέο του βιβλίο που έκαμε μαζί με την Πόλα Χατζήπαπα. Μεν χάσετε την παρουσίαση την ερχόμενη Τρίτη (κλικ).
Τα πόδια σπρώχνουν τη ψυχή
και η ψυχή τα πόδια
και στο ταξίδι της ζωής
περνάω τα εμπόδια.
Πληρώνω το αντίτιμο
στου δρόμου τα διόδια,
τρέχω να φτάσω να χαρώ
τρέχω να φτάσω να χαρώ
όσα μου 'χει ταμένα,
σ' έναν αγώνα αντοχής
με αντίπαλο εμένα.
Ευχαριστώ, Κώστα, για το ταξίδι.
