8/6/13

Δημιουργία αμπέλου στην εύοινο νήσο

Εν δύσκολο να γράψω όσα θέλω σε τούτο το κείμενο σε συντομία, υποσχέθηκα να γράψω γιατί έθελα να κάμω έναν αμπελούι.

Το χωρκό που εμεγάλωσα, η Αγία Βαρβάρα Λευκωσίας ήταν κάποτε αμπελοχώρι. Υπάρχει τοπωνύμιο με την ονομασία "τα Ριζιά" όπου υπάρχουν ακόμα τα απομεινάρια παλιών αμπελιών. Τζιαμέ είσιεν τζαι ο πατέρας μου έναν μιτσήν. Ο κόσμος άφηκέν τα τζι εγερημώσαν επειδή έτσι τους είπαν/εν εσύφφερε/ήταν πολύς ο κόπος/εν είχαν καλή παραγωγή πιθανόν λόγω κλιματικών αλλαγών/εβάλαν ελιόδεντρα, θκιαλέξετε, κανένας ένι ξέρει...

Το χωρκό του πατέρα μου, ο Λαζανιάς ήταν επίσης αμπελοχώρι. Θα μπορούσε να είναι ακόμα αν δεν έππεφτεν η ατομική βόμβα που ονομάζεται εξαστισμός (ίντα ωραία λέξη α) που σημαίνει ξαπολώ την ησυχίαν, την ηρεμίαν, τα κολλητά τα σπίθκια, τις αίγες του μασιερά, τη θέα του νυχτερινού ουρανού, αλλά τζαι τον κάματον του καλοτζαιρκού, τες κρυάδες του σιειμώνα για να πάω στην χώραν που έσιει δουλειά...

Στον Λαζανιά είχα την τύχη να περάσω κάμποσες μέρες τα καλοτζαίρκα της παιδικής μου ηλικίας. Έχω έντονες αναμνήσεις να πηαίνω με την γιαγιά μου με την μούλα της στο αμπέλι, να κόφκω τζαι να τρώω το μαύρο το αμπελίσιμο τζαι να τσακρά μες το στόμα μου τζαι να γεμώννει ολόγλυκο ζουμί.

Γι αυτό έθελα να κάμω αμπέλι στο σπίτι μου να το θωρώ κάθε μέρα, το πρωί πριν πάω δουλειά για να σιέρουμαι τζαι μετά που θα σκολάννω για να ηρεμώ. Τζαι για να πρασινίζει ο τόπος το καλοτζαίρι που εν κάτασπρα τα χώματά μας τζαι να τρώμεν, να κάμνουμεν ππαλουζέ, μπορεί να κάμουμε τζαι ζιβανία, κρασί...Το χώμα μας εν ασπρόχωμα άγονο, αλλά συγκρατεί την υγρασία τζαι το σημείο που επέλεξα εν επικλινές για να φεύκει το νερό το σιειμώνα.

Εν έκαμα ανάλυση εδάφους ή νερού ούτε έψαξα για γαλλικές ποικιλίες τζαι τέθτοια, εν μου περνά ούτε εν του χαρακτήρα μου. Έκαμα έρανο κλημάτων, είπα "θέλω να φυτέψω αμπέλια" τζαι πολλοί επροθυμοποιηθήκαν να μου φέρουν που τα κλαδέματά τους, γιατί ξέρετε ότι ο τόπος εν γεμάτος καλούς ανθρώπους:

-  μια συναδέλφισσα μου είπεν του πατέρα της τζαι μου έφερε κομμάτια που την Παναγιά της Πάφου,

- μια φίλη μου είπεν του πατέρα της τζι έφερέν μου σουλτανίνα που την Πάχνα της Λεμεσού,

- έφερέ μου ο πατέρας μου που τον Λαζανιάν το μαύρο το αμπελίσσιμο.

- μιαν ποικιλίαν που είχεν η γιαγιά μου στην Αγία Βαρβάρα, έδωκεν κομμάτι στην άλλη γιαγιά στον Λαζανιά πριν 40 χρόνια. Τζειπάνω επιβίωσε αλλά δακάτω έφαέν την η "ανάπτυξη", τζαι ξαναφέρνω την πίσω. Έχει λεπτή φλούδα, μαύρη ποικιλία με σχήμα μυτερό στην άκρη.

- βέρικο που το σπίτι που εμεγάλωσα.

- μια μέρα που έβαλα στο google "buy vines online" έφκαλέ μου κάποιον στο ebay που επουλούσεν λαλεί μιαν καλή ποικιλία σουλτανίνα τζαι στέλνει ταχυδρομικώς παντού. Ας πάρω λαλώ 5 κομμάτια για λλία ευρώ, χωρίς να μελετήσω πόθθεν τα στέλνει. Όταν ήρτε το πακέττο  ύστερα που μερικές μέρες τζαι είδα πόθθεν ήρτεν εκπλάγηκα. Από τα βάθη της Ασίας συγυρισμένα περιποιημένα τζαι με 2 έξτρα δώρο! :)


Ούλλα έχουν την ιστορίαν τους τζαι θα συνεχίσουν γιατί ποιος ξέρει τούτο το dna πού αλλού θα ταξιδέψει στο μέλλον. Όπως τις ιστορίες των ανθρώπων...Σκεφτείτε πόθθεν εφτάσαν στην Παναγιά, στην Πάχνα, στον Λαζανιά τούτα τα κλήματα τζαι πόσες γενιές προγόνων μας τα εκαλλιεργούσαν.

Εμάζεψα καμιάν 80ρκά παρόλο που 60 ήταν που υπολόγιζα να φυτέψω λόγω χώρου, για να έχω πιθανότητες να ριζώσουν όσα έθελα.


Εβούττησα τα σε σκόνη ριζοβολίας τζι έμπηξα τα σε κομπόστ που τον Γεννάρη. Την άνοιξη εξυπνήσαν. 


Εγιώ άρκεψα δουλειάν. Ήθελα να έχω γραμμικόν αμπέλι που τα σύγχρονα που αναπτύσσονται κάθετα, κάμνουν πιο καλά σε ηλιόλουστες χώρες. Ήβρα παλιούς μεταλλικούς στύλλους, έμπηξά τους βαθκειά τζι έπιασά τους με κουγκρί. Μετά επέρασα ττέλλι γαλβανιζέ τζαι λάστιχο 20ρι στο πρώτο σύρμα. Πρέπει να μπορείς να τα τσαππίζεις γι αυτόν έθελα καθαρό χώρο πουκάτω. Έφκαλα αυλάτζιν με τον κούσπο τζι έβαλα φυτόχωμα τζαι λλίον κόπρι.

Εφύτεψα σε σειρές που απέχουν 1,5 μέτρο μεταξύ τους τζαι τα κλήματα 80 πόντους το ένα που το άλλο.

η κόρη μου εχάρηκε πολλά που εβοήθησε, μεγαλώνοντας θα μπορεί να λαλεί "εφύτεψα πολλά που τούτα τα αμπέλια"

μάνα μου τα!


επαρατήρησα ότι οι σκαλιφούρτες αρέσκουνταν πολλά να κάθουνται πάνω στους στύλλους τζι εσκέφτηκα να τους βάλω μιαν φωλιούδαν...



Εφαίνετουν εύκολη υπόθεση αλλά εκοπίασα κάμποσο. Τωρά θέλει υπομονή θκυο-τρία χρόνια μέχρι να δούμε καρπό.