24/4/14

...τό ακούομε καί στό ραδιόφωνό μάς

Σελίδα από το σχολικό ημερολόγιο της μητέρας μου

Το 1960 η Αγία Βαρβάρα ήταν έναν ταπεινό κατσικοχώρι, αμπελοχώρι. 

Το 1960 εν υπήρχαν ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, οι τσούρες ήταν μέσα στα σπίθκια, τζαι άμα τις εφκάλλαν να βοσσιήσουν, εγεμώνναν τους δρόμους κοπριά. 

Ο κόσμος ήταν φτωχός τζαι αμόρφωτος, ό,τι άκουε στο ράδιο, όσοι είχαν, επίστευκέν το.

Η κόκα-κόλα όμως επέρασε που το σχολείο με αυτοκίνητο, εν ώρα διαλείμματος με την έγκριση των δασκάλων, τζι ετζιέρασέ στα κοπελλούθκια αναψυκτικά. Τα κοπελλούθκια ενθουσιαστήκαν που το πόσον εύγευστη τζαι δροσερή ήταν! Το έλεγε και στο ραδιόφωνο άλλωστε. Η κόκα-κόλα εκέρδιζε φίλους για μια ζωή.

Τα πιο πάνω κατ' αναλογίαν συμβαίνουν τζαι σήμερα...



7/4/14

η μοσφιλιά

Στο σημείο που θα εχτίζαμε το σπίτι μας είσιεν μιαν μοσφιλιά. Ευτυχώς ἐχουμε αρχιτέκτονα με ευαισθησίαν τζαι αγάπη για τα δέντρα. Αφήκαμεν την μοσφιλιά ανέπαφη τζι εχτίσαμεν γυρόν της. Τότε όποιος έρκετουν να δουλέψει στο σπίτι ελάλεν μας τα κλασσικά neokipriaka:

- Μα σοβαρομιλάς, εν να την αφήκετε μες το σπίτι την μοσφιλιάν;
- Κόψε την μάνα μου τζαι βάλε κάτι πιο ωραίον.
- Αμμάτισ' την! Κάμε την αππιθκιάν! Τα αππίθκια εν πολλά πιο καλά.
- Η μοσφιλιά έσιει πολλά αγκάθκια, εννα χτέρνουνται τα μωρά.
- Εννά ππέφτουν τα φύλλα τζι εννά γεμώννει ο τόπος, εννά πρέπει να τα σαρίζετε.

Ευτυχώς ήμασταν τζαι είμαστε αρκετά ξεροτζιέφαλοι...

ο αρχιτέκτονας εσημάθκιαζε το σπίτι, ανέβηκα πιο πάνω τζι εφωτογράφισά τον με την μοσφιλιά

η πρώτη εκσκαφή γυρόν γυρόν της μοσφιλιάς

ο επικείμενος εγκλεισμός της με άγχωνε στην αρκή, θα της αρέσει η φυλακή της;

δέκα χρόνια μετά απαντά μας...

άθθισε τζαι άλλες χρονιές αλλά όι όπως φέτος


Εδείξαμεν της αγάπη τζι έδωκέν μας την πίσω. Έχουμεν ένα δέντρο έργο τέχνης να μεγαλώννει μαζί μας. Πρασινίζει, αθθίζει, καρπίζει, γυμνώννεται τζαι ξανά που την αρκή, όπως τις ζωές μας.

Ενιξέρω τι φταίει τζαι στον υπέροχό μας τόπο συμπεριφερούμαστε εχθρικά προς τη φύση του. Τσιμεντώνουμε τις αυλές, ξεριζώνουμε τα κλήματα τζαι ό,τι άλλο φυλλοβόλο για ναν ούλλα σιόνιν. Φυτεύκουμε δέντρα που εισάγουμε τζαι θυμίζουν μπέβερλι χιλς τζαι υποτιμούμε τα τοπικά. Χαλούμε τις φωλιές των σιεληονιών, των στρούθων γιατί ξιμαρίζουν τες βεράντες, σκοτώνουμε μισιαρούς τζαι κουρκουτάες, χαμολιούς, μέλισσες, αλλά γοράζουμε παπαγαλούθκια, καναρίνια, πύθωνες τζαι κροκόδειλους.

Ενι ξεχωρίζουμε τις σκαλιφούρτες που τα σιεληόνια, κόφκουμε τα μελισσάκια για τα βάζα, ενιξέρουμε τι εν η μοσφιλιά ή κάμνουμεν την καυσόξυλα...

Η μοσφιλιά, που άμα αθθίζει γίνεται νύφφη για πολλές μέρες τζαι μουσκομυρίζει. Αντέχει στους 40 βαθμούς άποτη τόσα καλοτζαίρκα, γίνεται σταθμός για τα πουλιά στους ξερότοπους τζαι σκιά για τους αθρώπους να πνάσουν λλίο. Κάμνει αψέκαστη τα υπέροχα γλυκόξινα μόσφιλα για φαΐν τζαι μαρμελλάδα τζαι οι αθθοί της εν υπέροχο αφέψημα θεραπευτικό.

Αλλά αν δεν τις γνωρίζεις πάεις ολόισια με το αυτοκίνητό σου τζαι προσπερνάς τες παρόλο που εν κάτασπρες τζαι φωνάζουν σου. Αν δεν τις απομονώσεις μεσ' το μυαλό σου περνούν απαρατήρητες. Ως την ημέρα που θα τις ανακαλύψεις. Αν δεν είναι όμως αργά...